روایت 23 سال تنهایی علی!
هر وقت به تاریخ انقلاب اسلامی ایران فکر می کنم خوف و رجا یی در ذهنم شروع به نقش بستن می کند که نقاط سیاه و روشنش تصوراتم را از آینده ای نزدیک! انقلاب اسلامی به مخاطره ی عجیبی می اندازد. خوفی که نشات گرفته از تجربه ی تلخ 1400 ساله اسلام است و رجایی که تنها نقطه ی وصلش ولایت مطلقه ی فقیه است.
خودمانی تر بگویم، می ترسم از تاویل ماهیت انقلاب.! و این ترس هم دست من نیست، گمانم نشانه های تلنگر های تاریخی باشند.!!!!
امشب رحلت امام است! یعنی همان سالگرد رحلت امام، خدا نکند که در عالم واقع، سالگرد رحلت انقلاب هم باشد.!!! امشب باید گریه کرد نه برای امام عزیز، بلکه برای راه پر خطر امام.
خواهشا بخاطر این حرفم از من ایراد نگیرید، گفتم ، دست خودم نیست که این فکرها به ذهنهایم خطور می کند، نمی دانم چه شده است که هر وقت دارم به گذشته ی تاریخ انقلابمان فکر می کنم ذهنم نا خودا آگاه روجوع می کند به تاریخ بعد از رحلت پیامبر! تاریخی که علی آنجا خانه نشین شد و فرصت طلبان اطراف پیامبر از نبود حضرت بهره جستند و با تاویل های غلط و منفعت جویانه ی خود از اسلام در مقابل جریان اسلام ناب محمدی که علم دارش علی(ع) بود ، ایستادند.
شاید بپرسید چرا با سوء ظن از انقلاب برداشت می کنم؟
شما جای من بودید چگونه ذهنتان را با تاریخ توجیه می کردید؟
23 سال از رحلت امام می گذرد و انگار صدایش که می گوید "تنها آنهایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشید ه باشند..." هنوز تازه و دست نخورده است!
23 سال است که ما ها هدف "ما برای احقاق فقرا در جامعه ی بشری تا آخرین قطره ی خون دفاع خواهیم کرد." را تبدیل به هدف ؛ ما برای دستیابی به مراکز قدرت و ثروت جریانی و حذبی خود حاضریم دست هر مسلمان مدافع حق و حقیت را ببریم و هر انگ و تهمتی به او وارد آوریم. کردیم!!!!
23 است که شعار " مبارزه با رفاه طلبی سازگار نیست " را در ذهنهایمان بر عکس تصور کردیم و حتی حاظر نشدیم برای احقاق کمترین حقی از رفاه خودمان بگذریم.
23 سال است که عده ای از ما فریاد " من به صراحت اعلام می کنم که جمهوری اسلامی ایران با تمام وجود برای احیای هویت اسلامی مسلمانان در سراسر جهان سرمایه گذاری می کند و دلیلی هم ندارد که مسلمانان جهان را به پیروی از اصول تصاحب قدرت در جهان دعوت نکند و جلوی جاه طلبی و فزون طلبی صاحبان قدرت و پول و فریب را نگیرد" را به خاطر ترس مان به سکوت تبدیل کرده ایم.
23 سال است که این هشدار "مسئولین ما باید بدانند که انقلاب ما محدود به ایران نیست.انقلاب مردم ایران نقطه شروع انقلاب بزرگ جهان اسلام به پرچمداری حضرت حجت_ارواحنا فداه_است...مسایل اقتصادی و مادی اگر لحظه ای مسئولین را از وظیفه ای که بر عهده دارند ،منصرف کند، خطری بزرگ و خیانتی سهمگین را به دنبال دارد" در مخیله ی عده ای از مسئولان رفاه زده ی ما جایی ندارد.
23 است که مسئولانمان سفارش " پشتیبان ولایت فقیه باشید" را موقعی عمل کردند که این گفتار کمترین تعارض با منافعشان داشت.
از اینرو بر من ایرادی نگیرید که بگویم 23 سال است که دوباره علی تنها شده است و بجای خانه نشینی اینبار حرف هایش کنج نشین اتاق های اداری و مسئولیتی شده است و تنها لغلغه ی زبان مسئولانمان گشته است.
چگونه این عمار 23 ساله علی را نشنیده می گیرید.
پس به من حق بدهید که این خوف را نسبت به انقلاب عزیزی که قرار بود احیا گر تمدن اسلامی و ادامه دهنده ی راه همان اسلام ناب محمدی باشد را داشته باشم ، چرا که این تجربه ی گزش تاریخی اسلام اموی و عباسی باعث شد که دیگر ما از هر ریسمان سیاه وسفید، بیم گزش مار خوش خار و خط داشته باشیم.
اسلامی که بدون ولایت علی از ناب بودنش ساقط می شود و تا جایی پیش می رود که پهلوی دختر پیامبر را می شکند و فرق ولی خدا را در محراب عبودیت می شکافد و حتی فقیه او هم از انحراف جان سالم در نمی برد و دستور قتل خون خدا را با اسم اسلام می دهد و در ابتدای دستور محاربه با اسلام ناب نام خدا را می آورد، من را هراسان از آن کرده که نکند این بلای 1400 سال پیش دوباره تکرار گردد و آینده ی تاریخ را منتظر یک خمینی و سید علی دیگر نگاه دارد.
اما با همه ی وجود دلمان از یک رجا آرامش می گیرد. رجایی که هر چند یکی است ولی کافیست تا انقلاب ناب اسلامی دچار تاویل های منحط زمان نشود و مثل علی (ع) نگذارد اسلام ناب فراموش گردد.
یعنی می شود رویشهای انقلاب به واسطه ی نور ولایت حضرت (عج) و سکانداری نائب بر حقش امام العضمی خامنه ای از گذرگاه های خطرناک انحراف به سلامت عبور کنند و دیگر آنقدر عمار برای ولایت پیدا شود که ما دیگر مجبور نباشیم هاشمی ها و لاریجانی ها و ... را دوست داشته باشیم؟!!!!
ما می گوییم تا شرک و کفر هست مبارزه هست؛ و تا میارزه هست، ما هستیم مابر سر شهر و مملکت با کسی دعوا نداریم ما تصمیم داریم پرچم لا اله الاالله را بر قلل رفیع کرامت و بزرگواری به اهتزاز درآوریم